Яўген Пясецкі. Вершы
***
Асенні ліст казаў: – Ляціма,
Кідай халодны гэты край!
Шукай шчаслівую часіну –
І знойдзеш лепшую радзіму,
Зялёны бераг, вечны рай…
Сягаў, кружляў шукальнік лёсу –
Не даляцеў далячыні…
Знайшоў не райскія дзівосы,
А тыя шэрыя нябёсы –
Адлюстраванне на зямлі.
***
Калі што і было – то мінула.
Пра зіму не ўзгадаю благое:
Завіруха аціхла, паснула.
Маразы адышлі у былое.
Тут вятрыска гуляў па алеях,
Сыпаў срэбра на голае вецце…
Я шкадую таго зімавея –
Дзе ён сёння блукае па свеце?
Сёння ў плыні вясновай, свабоднай
Па абшарах бягуць ручаіны,
Смела рушаць браты крыгаходы
І вяртаюцца птушкі з чужыны.
***
Я ўжо калісьці жыў
I з гэтай рэчкі піў,
Cталеў, старэў i сто разоў ўміраў…
А рэчка ўсё цякла
I плынь свайго святла
З мінулага у новы дзень нясла.
Я мушу жыць ізноў,
Каб з гэтых берагоў
Ўглядацца ў далеч спадчынных краёў.
Глядзець, старажаваць –
Нікому не аддаць
Раку маіх унукаў і дзядоў.
***
Спрачайся ўслых, ці думай ўпотай –
Не зменіш ісціны старой:
Не ты настаўнік над прыродай,
Яна – ва ўсім настаўнік твой.
Рамонкі квет прадкажа долю,
Адкрыe з кім шчаслівым быць,
Чародка птушак ў вольным полі
Навучыць, як у згодзе жыць.
Навучыць пушча не баяцца
Ні маразоў, ні летняй спёкі.
Навучыць рэчка не спыняцца
І шанаваць свае вытокі.
***
На тым беразе восені – кветкі на лузе,
Росны ранак і сцежка, што ў зацень вядзе.
А на гэтым – вярбіна схілілася ў скрусе
І пажоўклае лісце ў халоднай вадзе…
Дзе ўзяць човен, каб выйсці насуперак плыні,
Веславаць на той бераг у летнія сны?
Я спытаўся у рэчкі, у ніклай рабіны,
Але тыя знямелі ў чаканні зімы.