Паэтычны марафон “У вянок Свята беларускага пісьменства”. Лёля Багдановіч
Share the post "Паэтычны марафон “У вянок Свята беларускага пісьменства”. Лёля Багдановіч"
ВОСТРАЎ МАР…
На востраў мар згубілася дарога…
Ды пры жаданні можна адшукаць.
Гор залатых не кленчыла ў Бога –
Паспець бы слоў чароды пазбіраць
Ды апрануць у колеры вясёлкі,
Аздобіўшы пяшчотай і цяплом,
Каб кропелькамі роснымі на золку
І ластаўкай пад стрэшку ў кожны дом
Данесці мову дзеда і бабулі,
Як спадчыну вякоў, у нашы дні.
Каб не згубіліся і ў снах не патанулі
І нашы звычаі, і нашы карані…
02.08 – 2019 г.
МОВА ПРЫГАЖОСЦІ
Паэт, мастак і кампазітар,
Як тры вялізныя кіты,
Са словаў, гукаў і палітры
Будуюць вечнасці масты.
Яны стараюцца натхнёна
Спавіць імгненне ў прыгажосць.
У звыклых клопатах штодзённых
Знаходзяць рэдкаснае штось.
Уверх па лесвіцы майстэрства
Ім Муза пракладае след.
Пакуль такое ёсць братэрства,
Душою не збяднее свет!
СЛОВА
Слова бывае мудрым і добрым.
Вылечыць можа яно ад хваробы.
Слова балючае можа знявечыць
Альбо душу назаўжды пакалечыць.
Слова ратуе і забівае.
Лашчыць, зняважыць, сагрэе, натхняе.
Слоў не шкадуйце цёплых, пяшчотных.
Словам ратуйце старых і гаротных.
Добрае слова і кошцы прыемна.
Добразычлівымі будзьце ўзаемна!
РОДНАЯ МОВА
Родная мова – матчына мова.
Ззяе вясёлкай кожнае слова.
Кожная літара – кропля з крыніцы,
Колькі ні піў бы, не наталіцца.
Раны загоіць, дасць паратунак.
Дзедавых гусляў чароўныя струны
Кожнае сэрца спаўюць у пяшчоту,
Умомант прагоняць адчай і самоту.
Пацеркі-гукі складаюцца ў нізку.
Родная мова, голас твой чысты.
Кожнае слоўца зоркай крылатай
Кліча дзяцей да бацькоўскае хаты…
АДЗІНАЯ, ЯК МАЦІ!
Не трэба мовы роднае цурацца –
На покуце ёй месца, ля святых.
Я беларусам маю гонар звацца.
І памятаю продкаў я сваіх.
На мове роднай пела песні маці
І казкі баіла бабуля мне.
Дзяцінства ў вясковай нашай хаце
Дагэтуль прылятае да мяне.
Няхай сабе абутая ў лапці,
Ды зіхаціць, як зорачка ўначы.
Пяшчотная. Адзіная. Як маці!
І мы яе павінны зберагчы.
ПАЭЗІЯ – ГОСЦЯ НЯБЕСНАЯ
Паэзія – госця нябесная:
І радасць, і сум, і адчай,
І сэрца шчымлівая песня,
І слёзы, і боль у вачах.
Адкажа на ласку і здзекі,
У колер жыццё апране.
Паэзія – лепшыя лекі,
Якія ратуюць мяне!