Літаратурны марафон «СВЯТЛО ВЯЛІКАЙ ПЕРАМОГІ». Лёля БАГДАНОВІЧ

Лёля БАГДАНОВІЧ

ЛІХАЛЕЦЦЕ…
Часоў мінулых ліхалецце 
Журбы і болю напамін –
Наскрозь пранізвае і сведчыць
Бязмежжа жудасных хвілін.

Калі ў дзяцей дзеля забавы
Страляў свядома п’яны кат,
Ашчэрыўшы свой рот іржавы,
Траіх скасіў умомант гад.

У нашай цёткі Лізаветы
Ссівела маці ў той жа міг!
Ляжаць, абняўшыся дагэтуль 
Нечалавечых здзек трыпціх…

І вочы вылінялі ў цёткі
Ад тых няўцешна-горкіх слёз.
На могілках цукеркі ў сподку 
Такі малечам выпаў лёс…

А трое бабчыных сыночкаў
Навек сышлі ў нямыя сны.
Заплюшчыла старая вочы,
Не ведаючы, дзе яны

Злажылі крылы тэрмінова.
Сціскае сэрцайка абруч,
І памяць зрушвае нанова
З крывёй абвенчаны сургуч…

Амаль у кожнай хаце гора 
Вайна тады далася ўсім.
Ушчэнт спаліўшы мары, вораг
Рассеяў іх, нібыта дым.

Супольна ўсё адбудавалі,
На ногі сталі і пайшлі
Да тых вяршынь, у тую далеч,
Дзе мары макамі цвілі.

І зноў блакітныя нябёсы
Вясёлкай вышыты ўгары.
Снуюць буслы над сенакосам
І дзеткі носяцца ў двары…

БАЛЮЧЫ ЎСПАМІН…
(Памяці дзядзькі, Багдановіча Уладзіміра,
які юным загінуў на вайне)

Сцяжынкай вузкаю іду да абеліска –
Бабульчын тут ляжыць малодшы сын.
Штоноч люляе зорная калыска
Мінулых дзён балючы успамін…

Пад цяжкаю плітой замураваны,
І пакахаць наўрад ці ён паспеў.
Спявае салавей, як апантаны,
А дзядзька мой навекі анямеў…

У роспачы стаю ля абеліска,
І слёзы выядаюць вочы мне.
Люляе юнака нябесная калыска
Ў халодным чорна-белым вечным сне…
РЭХА ВАЙНЫ…
Вайны знявечанае рэха
Наскрозь пранізвае гады.
Стралялі ў дзетак для пацехі,
Знішчалі вёскі, гарады.

Старых, жанчын і немаўлятак
Жывымі спальвалі ў агні…
Званы Хатыні б’юць набатам
Пра тыя жудасныя дні.

І вось нарэшце – перамога!
Нялёгкім да яе быў шлях.
Перажылі занадта многа 
І голад зведалі, і жах.

Жыве ў радасці і ў згодзе
Наш мужны, доблесны народ.
Пад гукі сонечных мелодый
Мацуе сілы з году ў год!

***
Свет без гвалту, без вайны,
Свет дабра і цішыні,
І кахання, і спакою,
І вясновага настрою.

Пераможны май прыйшоў!
Свет – у квецені садоў.
Смех да самых зор ляціць.
Будзьма, людзі, у міры жыць!