Філіп ДЗІМКОСКІ. Македонія. Паэзія

Філіп Дзімкоскі (1995) – паэт, перакладчык, журналіст. Нарадзіўся ў горадзе Прылеп, там жа атрымаў пачатковую і сярэднюю адукацыю. Скончыў факультэт земляробчых навук і харчавання па спецыяльнасці «Садоўніцтва і кветкаводства» Універсітэта ім. Св. Св. Кірылы і Мяфодзія ў горадзе Скоп’е. З’яўляецца пастаянным супрацоўнікам-журналістам штодзённай газеты «Новая Македонія», адной з найстарэйшых выданняў у Македоніі.

Аўтар кніг:

«Најхранливи зборови од детска душа дарови»)

[«Словы з дзіцячай душы як дар»] (вершы і кароткая проза  для дзяцей, 2010),

«Божилак на исконот» [«Пачатак вясёлкі»] (вершы, 2014),

«Заедно да растеме» [«Расцём разам»] (вершы для дзяцей, 2018),

«Во градината има само љубов» [«У садзе ёсць сама любоў »] (вершы, 2018).

У 2016 годзе зборнік вершаў «Божилак на исконот» [«Пачатак вясёлкі»] выдадзены на сэрбскай і балгарскай мовах, а у 2019 годзе на балгарскай мове выйшаў паэтычны зборнік «Заедно да растеме» [«Расцём разам»].

 

Творчасць Філіпа Димкоского адзначана наступнымі  ўзнагародамі:

• Узнагарода «Книжно перо» [ «Літаратурнае пяро»] ад Харвацкай літаратурнага аб’яднання за зборнік «Заедно да растеме» [«Расцём разам»] як лепшую кнігу для дзяцей у рэгіёне былых рэспублік Югаславіі – Рыека, Харватыя, 2018;
• Медаль «Сима Цуцик» ад Банатского культурнага цэнтра за сербскае выданне зборніка «Заедно ды растеме» [ «Расцём разам»] – Нова Мілашава, Сербія, 2019;
• Узнагарода «Млада Струга» [ «Маладая Струга»] на фестывалі «Стружские вечары паэзіі» – Струга, Македонія, 2010;
• Узнагарода «Си било еднаш едно дрво» [«Было калісьці адно дрэва»] за аднайменнае апавяданне – Бітола, Македонія – Тэль Авіў, Ізраіль, 2015/16;
• Узнагароды на фестывалях у Балгарыі: «Мелничките вечери на поезијата» [ «Вечары паэзіі у Мельніку»] – Мелник 2012 і 2016, «Белоцветните вишни» [ «Белыя вішні»] – Казанлык, 2016 і 2017, «Есенски штурци» [ «Восеньскія конікі»] – Ізвор, 2018.

За актыўную дзейнасць  ва ўмацаванні статусу македонскай мовы і за ўдзел у адукацыйных праектах Савет горада Прылеп (Македонія) у 2019 годзе ўручыў Філіпу Дзімкоскаму вышэйшую гарадскую ўзнагароду – медаль «3 Ноември» [«3-га Лістапада»].

Творы Філіпа Дзімкоскага перакладзены на 15 моў і прадстаўлены ў розных часопісах, зборніках, анталогіях. Перакладае сербскую, балгарскую, харвацкую паэзію і прозу на македонскай мову.

 

АГОНЬ У АГНІ

Па сутнасці, агонь – гэта  не проста агонь,

Які можна сузіраць падчас гарачай стыхіі.

Гэта яшчэ і іскра надзеі,

Палымянае шчасце,

Гарачае каханне,

Няспатольнае прагненне,

Нястрымная  цяга,

Шчымлівая туга,

Імклівы запал,

Ціхмянае пасланне і

Дзікая дзёрзкасць.

 

І пакуль груда дрэў

Пад націскам агню

Трашчыць і разгараецца,

Закрытыя храмы душаў

Адкрываюцца.

 

Урэшце, ты пачынаеш

Альбо смяяцца, альбо плакаць,

Пры гэтым,  ты не адсутнічаеш сам у сабе,

Але наадварот – здабываеш пачуцце самога сябе.

 

Агонь узмацняецца, ён ужо палае,

Дрэвы трашчаць  усё мацней,

Запал і туга  разгараюцца з новай сілай,

Агнём палае  ўжо і душа,

Пад стаць агнявіску, што бушуе на ўсю моц.

 

Іскры ад агніска адбіваюцца ў вачах –

Яны таксама ззяюць, іх пагляд трапешча.

Два агні ірдзеюць

Усё мацней і мацней,

Яны шмат аб чым мовяць,

Не прамаўляючы ні слова.

 

Адна іскра,

Усяго толькі адна,

Бясконца лунае ў цемені,

Зліваецца з зорным суквеццем,

Там –  мігціць яшчэ выразней.

 

І ўрэшце, толькі  прад світаннем блякне,

Месяц і зоры сыходзяць з небасхілу,

І толькі дзве чырвоныя стужкі выразна вызначаюць сябе –

Гэта зараніца і агонь зліліся ў пажарышчы кахання.

 

Паволі агнявіска знікае,

Вуголле  астывае,

Застаецца адно толькі попел.

Халодны вятрыска  старанна раздувае яго,

У жаданні спарадзіць новую іскру ў чыімсьці сэрцы.

 

І сапраўды, разгараюцца новыя пажары –

У ачагах, у вачах, у сэрцах.

Пажары надзеі, запалу і страсці –

Пажары пачуццяў распальваюцца наноў.

 

І няхай яны гараць…

Хай гарыць агонь

Вар’яцкага экстазу і любоўнага свячэння.

Покуль гарыць агонь – жыццё доўжыцца.

Калі застанецца толькі халодны  попел,

Што не ў стане спарадзіць новай іскры,

Толькі тады ўсё скончыцца.

 

І так…

Шмат іскраў яшчэ разгарыцца,

Ды толькі нешматлікія з іх запаляць  агонь,

Што стане  сапраўдным агнявіскам,

Перш чым і ён ператворыцца ў попел.

 

Ну, а агонь…

Агонь  як агонь.

Ён заўжды гарыць, каб патухнуць.

Няхай толькі не згасае той агмень,

Што павінен быць вечным.

Той, што з’яўляецца чалавечым,

Той, што  называюць творчым.

                          З македонскай.Пераклад Марыі КОБЕЦ