Катэгорыя: Літаратурны марафон “Святло Вялікай Перамогі”

Галина МОРОЗ СКЛОНИМ ЖЕ ГОЛОВЫ Зажили старые все раны, Но вот покоя нет в душе, И ещё живы ветераны, Что знают всё о той войне. И слёзы льют у обелисков, Кромсая душу на куски, И головы склоняют низко От боли, скорби и тоски. Перед глазами те ребята, Что шли когда-то

Галіна НУПРЭЙЧЫК Наказ ветэрана Шляхі вайны – за далеччу гадоў. Семдзесят пяць – ад даты Перамогі. Старому ветэрану зноў і зноў Душу гнятуць ваенныя трывогі. Пажары сняцца, мінныя палі, Без рук, без ног сябры яго ў шпіталі, Сябры яго, што з бітваў не прыйшлі, Сябры, ля абеліскаў што стаялі. Рады

  Галіна НІЧЫПАРОВІЧ Памяць партызана Многа год з той ваеннай пары, Толькі памяць і сёння баліць. Партызанскія сцежкі ў бары Ветэран кожнай ночкаю сніць. Толькі там ён зусім малады Вёў нябачнаю сцежкай атрад. У балотах – па пояс вады: Не зрабілі ні кроку назад. Семдзесят пятай мірнай вясне Узарвецца у

Дзмітрый КРАСКОЎСКІ Пачатак Вярталася з паходу рота. Год сорак першы. Чэрвень. Стэп. Пыліла ботамі пяхота, А воддаль наліваўся хлеб. Нібы каршун, ад гарызонта На роту самалёт ляцеў. Крыжы на крылах. Блікі сонца. І не схавацца – каб хацеў! А капітан крычаў: – Да бою! – Раскінуў рукі – у абхват,

Ирина КАРНАУХОВА Сын полка Голова к груди склонилась – Не видать совсем лица. Память мигом обратилась В боль тернового венца. Пульс в висках… Горят ладони… Грохот… взрывы… вой … огонь… «Ма-а-а-мочка! Спаси!» Но тонет В гуле детский крик. Гармонь Пискнула: насквозь осколок Продырявил ей меха… Скошены ряды у ёлок… С

Сегодня под рубрикой “Літаратурны марафон “Святло Вялікай Перамогі” публикуем текст песни Татьяны ДАШКЕВИЧ, занявшей призовое место в конкурсе Минского областного отделения СПБ  “Героі Вялікай Перамогі” (июнь 2019 года), посвящённом 75-летию со Дня освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков . Военное письмо (текст песни) – 1 – Звуки песен, песен над рекою,

Фёдор ГУРИНОВИЧ Подснежники Он без сна трое суток шёл. И уже на земле немецкой Он очистил от снега дол И свернулся в калач по-детски. И под голову вещмешок Подложил и уснул мгновенно. Стало вдруг ему хорошо И тепло, словно в ванне пенной. Спал лесок в полуночной мгле. Спал солдат, но

Валянціна ГІРУЦЬ-РУСАКЕВІЧ * * * Як ударылі грамы громкія, Бліскавічныя над старонкаю – Ой, як выстаяць?! Ды паўстаў народ За зямлю і род Супраць ворага ненавіснага. Бушавала навальніца Больш за тры гадочкі, Пакінула навальніца Чорныя слядочкі… Хаты мірныя палалі (Слёзы й сёння душаць) – З дымам у неба ўзляталі І

Александр ГРИНКИН Погост Вьётся дальняя дорожка, Перелески да поля… В кронах − жёлтого немножко, (Осень нынче у руля). Там, вдали, за косогором – Церковь с лавками, погост. За затейливым забором – Воин в камне в полный рост. Заверну туда, где братья Наши старшие лежат. Мир спасая от проклятья, Не вернулись

Зінаіда ГАСЦІЛОВІЧ * * * Раскажы мне пра вайну, салдат… Прыпыніся, салдат, прыпыніся на хвілінку: раскажы мне пра вайну тую – апошнюю, выпрабавальную, святую. Мне пашчсціла нарадзіцца потым, але я ўсёй сваёй істотай адчуваю напал страшэннага ваеннага ліхалецця, і таму недзе на генетычным узроўні мне, як і табе, хочацца засланіць