Р. Малахоўскі. Распятае каханне

Барвовай заранкай на вуснах ірдзее надзея,

Яе калыхаюць бясшумныя крылы вясны.

А ночы акраец пад чарамі зор палымнее,

Блакiтам нябёсаў асвечаны мары i сны.

Глухія куты не пачуюць прыцішаны голас,

I здрада паточыць пачуцці, як вопратку моль,

Пасохнуць яны, як спякотай засмужаны колас,

Душу запалоніць нясцерпны, заслужаны боль.

Астыў на стале шэры прысак згарэлай лучыны,

I зоркi адбітак размыты у шклянцы вады.

Павыстылі сцюжна пачуцці і думы дзяўчыны,

У садзе кахання трымціць бадыллё лебяды.

Яе пачуццё мне распятае бачыць нязвыкла.

Пагляд абыякавы холадам сэрца кране.

Знявечана шчасце да смешнага дробным і прыкрым, —

Прысуд агалошаны. Сорам карае мяне.