З. Прыгодзіч. Вершы пра каханне
Каханне прыносіць не толькі шчасце, радасць, асалоду, але і трывогі, расчараванні, а, здараецца, і пакутлівы боль. I ўсё ж, калі б прапанавалі выбіраць — душэўны спакой ці каханне з усімі яго непазбежнымі выдаткамі, — я, не вагаючыся, выбраў бы каханне. Бо спакой душы — гэта прыжыццёвая смерць. Паўнату ж, паўнакроўнасць, сапраўднае багацце жыццю надае толькі каханне.
Вершы, сабраныя ў гэтай падборцы, — пра тое ж.
Спатканне
Я так даўно цябе чакаў!
Ішоў скрозь вёсны, леты, зімы,
Але нідзе не сустракаў
Я той, каго б назваў любімай.
Я так даўно цябе шукаў
Па сцежках, бальшаках,
гасцінцах.
Але нідзе не напаткаў
Я той, каго б назваў адзінай.
Я вобраз твой у мроях ткаў
З рэальнага і незямнога.
Цярпліва верыў і чакаў
Я тую, што даецца Богам.
I раптам —
як вясёлка ўваччу
I плынь святла жывога…
Смяюся я, і плачу, і шапчу:
Нарэшце ты прыйшла…
Любімая!..
Адзіная!..
Ад Бога…
Не прыедзе…
Дожджык сее спорна, густа
З адзінокай хмары рванай…
Як няўтульна мне і пуста
Без каханай, без каханай!..
Папрасіў я ветрык ранні
Для тае, каго кахаю,
Перадаць маё пасланне:
«Я чакаю! Я чакаю!..»
І Над лесам, над далінай
Угары пачуўся недзе
Крык самотны жураўліны:
«Не прыедзе… Не прыедзе…»
Не дарую ніколі…
Зацяжному дажджу,
што спатканне
з табою сарваў, —
я даўно дараваў.
І на снег-ветравей,
што дарогу
к табе замятаў,
крыўдаваць я не стаў.
Дый на лёс свой,
што позна
цябе спаткаў,
я ні разу не наракаў.
Нат на тых,
хто хацеў нас
з табой разлучыць,
сэрца маё маўчыць.
А вось грыпу,
які аж на тыдзень
цябе змог адняць,
я, напэўна, навек
не змагу дараваць.
* * *
Я прадчуваў, што бура будзе,
Ўзарвецца купал цiшынi…
А сэрца замiрала ў грудзях,
А сэрца прагла вышынi.
I вось прабег шумок па лiсцi,
Гул нарастаў, iшоў здаля…
I паплыла з-пад ног кудысьцi
Ды закружылася зямля.
I заспявалi флейты, скрыпкi…
Я скрозь ружовы плыў туман.
А пада мной, унiзе, дыбкi
Ўставала мора-акiян.
І я ўзлятаў, раскалыханы,
У неба аж да самых зор.
I ўжо не флейты, а арганы
Страсалі зранены прастор.
Купаўся я ва ўсiх стыхiях
І быў з багамi нараўне.
Ды хвалi стромкiя, тугiя
На бераг вынеслi мяне.
I на дыван зялёны, пругкi
Упаў, стамлёны, ледзь жывы.
Змаўкалі ўвысi чараў гукi,
бы адляталi журавы.
Паволi мора ацiхала,
Душу лагодзiў родны пах…
Са мною побач ты ляжала
З усмешкай шчасця на губах.
