“Пад зоркай духоўнасці”. УЛАДЗІМІР ЦАНУНІН – вершы
БЯССОННЕ
Мароз скаваў за хатаю зямлю.
У коміне гудзе трывожна студзень.
Малюся моўчкі ноччу, бо не сплю.
Гады цяжарам стукаюцца ў грудзі.
Грашыў зашмат. У тым мая віна,
Што адмаліць усё ўжо не паспею.
Трывожна на душы, а ля акна
Ў двары самотна кружыцца завея.
Шапчу: «Магутны Божа, памажы!
Збавення дай ад цяжкіх успамінаў.»
Ліхтар начны падміргвае ў імжы,
Адлічваючы доўгія хвіліны.
Малю не за сябе, а за дзяцей,
За ўнукаў і за ўсіх людзей на свеце.
Тады і ноч здаецца карацей,
Хоць і гудзе ў трубе самотна вецер.
ЁСЦЬ У КОЖНАГА
У кожнага ёсць асабісты храм,
Куды не забываецца дарога,
Калі мы ўжо не верым дактарам
І ў роспачы звяртаемся да Бога.
Сваю бяду прыносім на алтар.
Скідаем шапкі на ўваходзе ў дзверы.
Ёсць асабісты ў кожнага святар,
Якому спавядаемся і верым.
У тлуме дзён – задумак перамол,
Няўдача, а за ёй бяжыць другая.
Ёсць асабісты ў кожнага анёл,
Які ад ліхалецця зберагае.
І колькі б ты ў жыцці не перанёс,
Глядзі на свет спакойнымі вачыма,
Бо ў кожнага ёсць асабісты лёс,
Які канём аб’ехаць немагчыма.
БОЖА! УРАТУЙ І ЗБЕРАЖЫ
Грэшныя мы ўсе па добрай волі
І зусім не ведаем мяжы.
А пасля ўжо ў роспачы скуголім:
“Божа! Уратуй і зберажы!”
Злосць і сквапнасць у сабе не тушым,
Часам захлынаемся ў ілжы,
Д’яблу прадаем за грошы душы…
Божа! Уратуй і зберажы!
Абразы цалуем вінавата.
Вешаем вяночкі на крыжы.
За нявер’е і былыя страты,
Божа, уратуй і зберажы!
За вакном вячэрнім стыне паша.
Небакрай хаваецца ў імжы.
Цісне страх душу за ўнукаў нашых.
Божа! Уратуй і зберажы!
ПОЗНЯЕ ПАКАЯННЕ
Мы забывалі сцежку да царквы,
Бо працавалі з рання і да рання.
У спешцы не схілялі галавы
Каля старых крыжоў на скрыжаваннях.
Мы абразы не вешалі ў куткі.
Маліліся таемна, палахліва.
Нас клікалі рабочыя гудкі,
А не званоў царкоўных пералівы.
Забылі мы прычасце і пасты.
Не ставілі на святы ў храме свечкі.
У мітусні рабіўся свет пусты.
У ім жылі прадажнасць, глум і спрэчкі.
Мы выбіралі розныя шляхі –
Да шчасця, да багацця, да кахання.
Даруй нам, Божа, цяжкія грахі
І не карай за наша пакаянне.
ХРЫШЧЭННЕ
Перад выявай Божай Маці
Гарэў агеньчык трапяткі.
Святар схіліўся да дзіцяці
І дакрануўся да рукі.
Адкрыла вочкі немаўлятка.
У гэтай гулкай цішыні
Яго цікавіла лампадка
І свечак цёплыя агні.
Малітваў велічныя словы
Малы ўспрымаў, нібы здаля.
Што вера – усяго аснова,
Не разумела немаўля.
Але з хвіліны важнай гэтай
Яго надзейна і ўначы,
І ў дзень такі марозны, светлы
Крыж Божы будзе берагчы.
РАСТВО
Марозны ранак снегу плашчаніцу
Пасерабрыў над соннаю зямлёй
І перазвонам со старой званіцы
Паплыў удалеч ціха над Вяллёй.
Бялюткі голуб у нябеснай высі
Паміж калматых воблакаў кружыў.
Над горадам прыціхлым узняліся
Ў блакіце залачоныя крыжы.
Мільгалі свечкі ў вокнах каляровых
Царквы бялюткай на крутой гары,
Бо не сціхалі тут малітваў словы
Ўсю ноч да самай ранішняй зары.
Дым ладана салодкі і прыемны
Сцяліўся над галовамі людзей.
Благое ўсё здавалася дарэмным.
Святлелі душы радасцю надзей.
Над плошчай праз расчыненыя дзверы
Псалмоў акорды велічна плылі,
Краналі душы цеплынёй і верай
У шчасце і спакой на ўсёй зямлі.
І сэрцы калаціліся ўрачыста,
Траплялі ў такт царкоўнаму звану.
Вілейка сустракала ранкам чыстым
Аб нараджэнні Божым навіну.
