Г. Міклашэвіч. Вершы

Слуцкаму краю

Зямля мая, пад небам сінявокім

Красуешся і вабіш чысцінёй.

Чаруюць лёгкакрылыя аблокі…

Маё натхненне ты і гонар мой.

О, як багата колераў і красак –

І акрыляе думак маладосць.

Душы маёй і сэрца абавязак

Любіць і славіць гэту прыгажосць.

Твае палі, лугі і пералескі

Гукаюць – я шчаслівая бягу.

Так без прастораў сумна мне і цесна,

Яны разгоняць горыч і тугу.

Грыбы, суніцы, спелыя ажыны,

Тваіх лясоў багацце не злічыць

Бярозы стройныя і юныя рабіны,

Мне без зямелькі роднай не пражыць…

І я жыву з надзеяй і любоўю,

З падзякай за бязмежны рай.

Душа мая напоўнена табою

Мой ненаглядны слуцкі край.

Роднай мове

Мне сёння шчасна ад твайго святла

О, мова, прыгажэйшая у свеце !

З маім народам ты вякі жыла,

Няхай і сёння чуюць цябе дзеці.

Я ўсё нутро сваё і ўсю душу

Пускаю праз струмень твой жыватворны,

З табой чытаю, думаю, пішу,

Лаўлю акорд мажорны і мінорны…

Пявучая, крынічная мая,

Ты родная і блізкая да скону…

Ты ў шуме дрэў, у трэлях салаўя…

Ты для мяне свяцейшая ікона…

Паслаў з нябёс сам Бог ці чарадзей,

Тулюся да цябе, нібы да маці…

Ляці, спявай, вяртайся да людзей,

Гучы і сёння ў беларускай хаце!

Майму слаўнаму гораду

Мой слаўны горад, зноўку ты цвіцеш

Аздоблен працавітымі рукамі

Табе мой шчыры і натхнёны верш

Ты жыў і будзеш жыць вякамі.

Ты сёння прыгажэеш на вачах:

Гамоняць рэхам слуцкія завулкі,

Прыемна нос казыча смачны пах

Каўбаскі слуцкай, свежай здобнай булкі.

Твой гонар і сумленне – землякі

Шчыруюць дбайна на палях радзімы

Вядомыя ў свеце слуцакі

Народ свій славяць родны і адзіны.

Жыццё віруе ў школах і садках

З дзіцячым смехам горад маладзее

Тут талентам адкрыты светлы шлях

У моладзь наша вера і надзея.

Сафію мудрую шануюць землякі

Ім слуцкі пояс блізкі і знаёмы

І храмы, перажыўшыя вякі

Ўслаўляюць верай шчыраю, нястомнай.

Мой мілы Слуцк, у засені бяроз,

Па берагах Случы шумяць ракіты…

Удзячна, што з табою звёў нас лёс.

Табе мая любоў, мая малітва…