Катэгорыя: Літаратурны марафон “Званоў перазвон”

Як напамін ахвяр вайны, Ў каторай кожны трэці згінуў, Галосяць на зямлі званы Пад Мінскам, у нямой Хатыні. Ці ж згодныя былі гарэць Іх сэрцы ў полымі страшэнным?! Хацелі жыць і шчасце мець І сустракаць вясны натхненне… Саджаць сады і агарод, Вітаць усмешкай захад, золак, Каб дзён круціўся калаўрот Напевам

146 прозвішчаў на помніку Мемарыяла “Загінуўшых чакаюць вечна” у вёсцы Доры Валожынскага раёна. 146, сярод іх 37 хлопчыкаў і дзяўчынак, – ахвяры жудаснай карнай аперацыі, адной з многіх, праведзенай фашысцкімі захопнікамі на беларускай зямлі. 23 ліпеня 1943 года людзі былі сагнаны ў царкву. Праз вокны ў храм паляцелі гранаты, застракаталі

Ад паразаў немец ашалелы: Не шкадуе куль, снарадаў – азвярэлы. І Краўчонкам* ён рыхтуе лёс Хатыні – Знікне вёска, згінуць людзі – памяць згіне. І па лесе, як скаціна, чарадою Чалавек за чалавекам – ды з бядою. Злева, справа – аўтаматы, аўтаматы… А вяскоўцам: “Schneller, schweine!” – і да страты,

За годы Великой Отечественной войны на территории БССР было разрушено и сожжено 9200 сел и деревень, в том числе 5295 населённых пунктов нацисты уничтожили вместе со всем или частью населения. За сухими цифрами статистики невозможно осознать весь тот ужас и запредельные страдания миллионов наших соотечественников, которые им пришлось пережить, как и невозможно понять

1. Над лясною вёскай невялічкай Раніца звычайная ўставала. Трэнькалі залівіста сінічкі, “Ку-ка-рэ-ку” звонкае лунала. Ледзь кранула соннае акенца Сонейка кудзерка залатая, – Звонкі галасок у хаце льецца – Наймалодшая шчабеча – Рая. – Мамачка, глядзі на каляндарык, Тут дзве гуські – значыць дзень харошы… І гулліва моршчыць мілы тварык. Мама

Куток зямлі, людзьмі абраны Між гонкіх хвояў і ялін, З глыбінь вякоў падперазаны Журботным пошумам галін. У лесе, паміж ліп і клёнаў, Дзе поле выбраў дзьмухавец, Знайшла, бы ў вечнасці зялёнай, Прытулак вёска Літавец. Бярозы гойдалі заўзята Ля хат дзіцячы зычны смех, Зімой мароз прасіўся ў хаты І белым пухам

Cобирая минувшей осенью грибы на Логойщине, так увлекся тихой охотой, что не заметил, как отклонился от маршрута и оказался недалеко от несуществующей деревеньки, известной всему миру. Правда, услышав печальный перезвон, вначале подумал, что он раздается из какой-то местной церкви. А через мгновение понял: так торжественно-печально могут звучать только колокола Хатыни,

Звіняць хатынскія званы. Наводзяць сум. Наводзяць жах. Не ўецца дым праз каміны. Чарнеюць вуліцы ў крыжах. Калісьці весела было – Гучалі жарты тут і смех. Агнём усё завалакло. І звон пад кожнаю са стрэх. Жанчыны песень не пяюць З тае страшэннае пары. Званы бесперастанку б’юць У кожным спаленым двары. Пральецца

Вечнасць жорсткасцю ліхалецця Запрашае ў вёску Хатынь. Там у полымі плачуць дзеці – Пакаранню няма прычын. Дзьме па полі сівы вятрыска, Гоніць попел і чорны дым. Слёзы памяці ля абеліска Быў Літавец на месцы тым. І ад гора пульсуе сэрца Гулкім рэхам па целе набат… І вачыма гора і смерці

Дзвюх жанчын і семярых дзяцей (малодшай дзяўчынцы некалькі месяцаў, старэйшаму – крыху больш за дзесяць гадоў) немцы вядуць пад дуламі аўтаматаў да чыгункі ў Негарэлае. Вядуць, каб адправіць у Нямеччыну. Дзеці плачуць, асабліва і не разумеючы куды і дзеля чаго іх гоняць. А матулям дакладна вядома: іх чакае шлях у