А. Жураўлёў. РОЗДУМ ПРА ЖЫЦЦЁ

Сур’ёзныя развагі ў сатырычным стылі

  Вядома ўсім, што чалавек –

Прыроды лепшае стварэнне.

Ды, зноў жа, немалы і век

Яму прыпаў ад нараджэння.

      Але падрос ты на вяршок

    І адышоўся сам ад лаўкі,

Жыццё пачне, як незнарок,

Даваць рэцэпты і папраўкі.

                Навуку “клянчыць” ты спасціг,

Бацькі ж цукерак не купілі,

Глядзіш, ужо на нейкі міг

Яны твой век падкарацілі.

Пасля, заместа пахвалы,

Цябе лупцуюць ёмкай дзягай

За тыя двойкі і калы,

З якімі і без дзягі блага.

Затым здаваў ты “сапрамат”

Разоў і пяць, і шэсць на тыдзень

Пацеў над тысячамі, брат,

Ды не цаніў выкладчык-злыдзень!

З чаго ж пры “поспеху” такім

Сто год – не менш – Чакаў кватэру?

Спаважны ў клопаце сваім,

Ты і з сябрамі ведаў меру.

І вось кватэра – ты ёй рад!

Ды новы стрэс уцяў каварна:

І шум, і гук – без лішніх звад

Так дзень за днём праходзяць марна.

Жыццё – маліна! Гэта блеф!

У офісе не толькі гейшы.

За штосьці раскрычыцца шэф,

І век твой стане карацейшы.

    А ў водпуск летам не пусціў

Цябе начальнік твой чуллівы,

Ды ён таксама адхваціў

Нямала дзён тваіх шчаслівых.

З сям’ёй – пакуль што без прыгод

І з жонкай не было скандалаў,

Ды вось скандал, і пару год

Карова языком злізала!

Яшчэ ёсць тыпы, хто жыўцом

Глыне цябе, калі дастане.

Пайдзі да Уюнова на прыём,

І карацейшым век твой стане.

 А Айбаліты-дактары

Пры нораве, як ёсць, капрызным,

Адымуць год, і два, і тры

Сваім дыягназам прыблізным.

А колькі ў чэргах правялі

Мы лепшых дзён, і не лічыце!

У злосці да сяброў жылі,

Была любоў у дэфіцыце.

Сяк-так мінулася паўста,

Ды нешта ўсё ж і засталося

Бяжыць жыццёвая вярста

Шкада, не шмат на ёй збылося.

Сябе за гэта не карай:

Без захаплення, без авацый

І ведай: сам лепш не стварай

Сабе канфліктных сітуацый!

Што ж ходзіш моўчкі, быццам цень,-

То ўсё былога адгалоскі,

Чакае грэшных Судны дзень

І варта помніць: Суд той Боскі!

                                                                                Пераклад з рускай мовы Віктара Гардзея