Л.Круглік. Вершы

 

Паважаныя  сябры,  рада  сустрэчы з вамі.  Крыху пра сабе.  На цяперашні час  я ўжо ветэран адукацыі. Творчасцю займаюся з дзяцінства, але  сур’ёзна  пачала  падыходзіць да сваіх вершаў з 1992 года.

На сённяшні дзень маю чатыры асабістых паэтычых зборнікі і дванаццаць калектыўных,  у якія ўвайшлі мае вершы. Пішу на розныя тэмы і на дзвюх мовах.  Спрабую  выкарыстовываць розныя  формы вершаскладання.

 

Член СПБ Беларусі, ветэран адукацыі

Круглік Людміла Уладзіміраўна,

г. Дзяржынск, Мінская вобласць

 

 

 

Малітва маці

Спачываюць гукі, цьмяна ў хаце,

Лапы звесіў з лавы шэры кот.

У куце малітву шэпча маці,

Каб жылося дзецям без турбот.

Каб не ведалі ніколі стомы,

І здароўя пасылаў ім Бог,

Каб заўжды вярталіся дадому

І з вялікіх, і з цяжкіх дарог.

Лашчыць позіркам ікону маці

З думкай: “Дзе дачушка? Дзе сынок?”

Каб сумленне з іх ніхто не страціў

У жыццё зрабіўшы першы крок.

У куце малітву шэпча маці,

Каб жылося дзецям без турбот.

Цішыня наўкол і змрочна ў хаце,

Толькі ў сне варкоча шэры кот.

Люблю восень…

Люблю я восень – лістапады,

Жыллё шукае павучок.

І сонца на сцяжынкі сада

Яшчэ загляне на часок.

Люблю калі свавольнік-вецер

Лістоту гоніць між дарог,

І цмяны з прахалодай вечар

Расой кладзецца на парог.

Калі плыве па паднядессі

Птушыны развітальны клін,

І чырванее ў сонным лесе

Каліна – лета напамін.

Калі дажджы складаюць гамы,

Апошні ліст на сцежку лёг…

Няма ў душы ніякай драмы,

Блукае сэрца між дарог.

Люблю разважліваю восень

За фарбы, цішыню і сум,

Яна між волі мне прыносіць

Натхненне і імкненне дум.

Надыход ночы

 Схавала сонца за пагорак

Апошні залаты прамень.

Кладзецца ціхі надвячорак,

Спякоту адаганяе ў цень.

Сціхаюць спраў руплівых гукі,

Крадзецца змрок, як шэры кот,

І ночь да долу цягне рукі,

Адзначыўшы свой надыход.

Адчыніць куфар свой багаты –

І месяц зазірне праз плот,

         Рассыпле жоўтыя зярняты,

Якія не злічыць за год.

Замкнула сонца ў хаце дзверы,

Схаваўшы сонечны прамень.

І ноч пануе ў сонным скверы.

 Накрыла клапатлівы дзень.

Куток зямлі

Куток зямлі – навек адзіны,

Глядзіцца ў рэчку вяз стары,

Дзе час заводзіць успаміны

І плача філін у бары.

Куток зямлі, дзе б’е крыніца

Жыццестваральнай чысцінёй.

Яна ніколі не зрадніцца

З падманам, брудам і хлуснёй.

Зямля, дзе бусел ладзіць гнёзды

І збажыны пах духмяны,

Дзе сонца лашчыць ранак росны

Насустрач новае вясны.

З табой душою назаўсёды

У час спакою і трывог,

Тут карані вякоў і роду

І хата, дзе рыпіць парог…

 

Таполя

Калісьці пасадзілі ў полі,

Пачаўшы тым цудоўны парк,

Зусім маленькую таполю,

Каб людзі помнілі ў вяках

Князёў магутных Радзівілаў,

Іх карані  вяльможны род.

Расла таполя і карміла

Яе зямля ад года ў год.

Туды мы бегалі малымі

І вымяралі шыр і рост…

Гады па свеце неслі міма

Сцяжынак, дзе пачаўся лёс.

Вярнулася і вось я дома,

Іду ізноў наведаць парк.

І да таполі шлях знаёмы…

Яе няма. Бывае так –

Скрадзе былую асалоду

Жыццё, адлічваючы дні.

Ды застаецца памяць роду

І дзеці – нашы карані.

А на тым месцы зноў на волю

Праб’ецца парастак малы

Прадоўжыць новая таполя

Сляды былога на зямлі.

  

Дуб і сасна

 На шляху ад Нясвіжа да Мінску

Ёсць прыгожы пагорак лясны,

Як юнак да каханае, блізка

Прытуляўся там дуб да сасны.

Ён магутнай сваёй галавою

Засланяў у спякотныя дні,

Зберагала імглістая хвоя

Ад марозу яго карані.

Не мінаў таго месца ніводны,

Прыпыняўся і крочыў туды,

Дзе красою здзіўляў цуд прыродны

Чалавека. Міналі гады…

Ды здараецца рознае ў свеце –

Лёс у дрэў, як у добрых людзей.

Пазайздросціў іх шчасцейку вецер

І прынёс на плячах сухавей.

Захварэў без вады дуб магутны,

Адарваўся апошні лісток…

Паміраў ад хваробы марудна,

І, нарэшце, вясною засох.

І ад думак цяжкіх, адзіноты

Асыпала хваінкі сасна.

І не радаваў дожджык вільготны,

Што дарыла ёй шчодра вясна.

Так шкада таго цуда прыроды,

Што не змог зберагчы чалавек.

Дрэўцы нашы – жывыя істоты

На зямлі могуць жыць з веку ў век.

  

Востраў слёз

 Рака Няміга, востраў слёз,

Каплічка, а на ёй распяцце,

Там моліць сына Боска маці –

Вясною, летам і ў мароз.

Рака Няміга, востраў слёз…

Аўганістан – герояў  лёс

Гучыць не скончанаю песняй,

Ніхто з іх болей не ўскрэсне,

Не пойдзе ў поле на пакос.

Аўганістан – герояў лёс…

Не шкадаваў свінец жыцця

Хлапцоў чарнявых, рудых, русых,

Сыноў Расеі, Беларусі …

Каменны саван – забыццё.

Не шкадаваў свінец жыццё.

А над гарою чорны дым…

Ляціць па небе грузам “дзвесце”,

Дамоў да матухны, нявесты,

Ваяр бязвусы, малады.

А над гарою чорны дым…

Айчыны лепшыя сыны.

Сябры збяруцца ля магілаў

І пойдуць горкія ўспаміны

Чужой, бязлітаснай вайны.

Айчыны лепшыя сыны.

Рака Няміга, востраў слёз.

Там ля каплічкі да распяцця

Звяртаецца з малітвай маці

За сына ў лютаўскі мароз.

Рака Няміга, востраў слёз…

 

 Крынічка

 Дзе мінулых гадоў сустрэчы

Камяні зберагаюць заўжды,

Падстаўляе гара свае плечы

Кроплям чыстай крынічнай вады.

А яны з асалодай вялікай

Звонкім спевам чаруюць яе.

Там губляе ў золоце блікаў

Сонца з радасцю промні свае.

А крынічка без суму і гора –

Па каменням у хвалі ракі,

Каб заўжды зелянелі прасторы,

І жыццё зберагала вякі.

Падыйду да сцюдзёнай крыніцы

Па сцяжынцы, дзе продкі ішлі.

Каб яе чысцінёй наталіцца,

Што жыве ў нетрах маці-зямлі

Восход

Ещё туман скрывает плечи

И косы ивы у пруда,

Но меркнут в небе звёзды-свечи,

Слегка волнуется вода.

И разливается румянцем.

Светлеет медленно Восток,

И свет зари на бледном глянце

Уже зажёг свой огонёк.

Царит повсюду пробужденье:

И разных звуков полон лес,

О, чудо! Ветра дуновенье –

Туман, куда-то вдруг исчез.

И солнце ласковой рукою

Открыло миру новый день.

Теченье жизни беспокоя,

Изгнало сон, тоску и лень.

И одарило вмиг улыбкой

Цветы, деревья и траву.

И рожки, выставив улитка

Шепнула миру: «Я живу».

 

Родина…

 Поля золотые, где синь васильков,

До боли знакомые с детства,

Где свежестью дышит вода родников

И можно душой отогреться.

Надёжным щитом был родительский кров,

Как кроны дубов-исполинов,

Где мама меня понимала без слов,

И ветер гулял по равнинам.

Судьба увлекала по тропам крутым

К развилкам раздумий, тревоги,

Но нити незримые через мосты

Вели по знакомой дороге…

Поля золотые, и синь васильков,

Где можно душой отогреться,

Глубинные тайны живых родников

Земли вековое наследство.

 

Первый мартовский день…

 В первый мартовский день весны

Колыбельную пела метель,

Над землёй снег завёл карусель,

Навевая вечные сны.

Не на шутку злится зима,

Хлопья белые, словно цветы…

Только это пока что мечты,

И вокруг кружит кутерьма.

Верю, скоро, как и всегда,

Ждать осталось совсем не много,

Побегут ручьи по дорогам,

Окропит река берега.

Дочь любви оденет венок

Из цветов и яркого света.

Согревая душу поэта,

Улыбнётся ясный денёк.

Шаловливый новый листок,

Вечной жизни земной творенье,

Начиная путь возрожденья,

Озорно покажет глазок.

……………………………

А пока весна между строк…

 

Землёй обручена…

Стихия моря, ширь небес

Меня влечёт неодолимо.

А на Земле прохладный лес

И сумрак ночи молчаливый.

В морской стихии столько сил,

Спокойствия и буйной страсти.

Глядишь, и, словно, отломил

Кусочек радости и счастья.

А купол неба в стае птиц,

Где вдохновение, надежды.

И отблески ночных зарниц

Рождают мыслей взлёт мятежный.

Люблю я в море окунуть

Свои невзгоды и печали,

Со звёздами на млечный путь

Подняться следом за мечтами.

А на земле мои друзья,

Успехи, радости, тревоги.

Тропа судьбы, и жизнь моя –

Учитель ласковый и строгий.

О берег плещется волна.

Стою в раздумье у причала.

С Землёю я обручена

Следов оставлено немало.

Подарит небо звездопад,

И море вспенится волнами…

И всё ж милей тропинка в сад,

Где годы говорят с мечтами…