“Паэты планеты супраць вайны”: Мексіка, Алісія Міньяэрэз Рамірэз

   МЕКСІКА
Алісія Міньярэз Рамірэз

Паэтка, перакладчыца, спявачка, прафесар Normal School* дзяржаўнага ўніверсітэта Саноры** , радыё- і тэлевядучая. Нарадзілася ў горадзе Ціхуана*** , на паўночным захадзе Мексікі. Сусветна вядомая паэтка і аўтарка – уладальніца шматлікіх узнагарод, самыя апошнія і найбольш істотныя: медаль “EASAL Medal by the European Academy of Sciences and Letters” (г.Парыж, Францыя, 2018), “Pride of the Globe Award” WNWU (Казахстан, 2018), “Universal Inspirational Poet Award”, Pentasi B. World” (Індыя, 2017), спецыяльны дыплом і медаль у “International Poetry Prize NOSSIDE” (Італія, 2015, 2016), прызнаны ЮНЕСКА.
Вершы Алісіі Міньярэз Рамірэз перакладзены на шэраг моў і апублікаваны больш чым у 150-ці міжнародных альманахах і часопісах па ўсім свеце.

________________

*Normal School – Установа, створаная для падрыхтоўкі выпускнікоў сярэдняй школы будучых настаўнікаў. Большасць такіх школ называецца «педагагічнымі каледжамі»  і працуюць як частка агульнага універсітэцкага навучання;
**Свабодны і Суверэнны Штат Санора (ісп. Estado Libre y Soberano de Sonora) – штат на поўначы Мексікі, які мяжуе з амерыканскім штатам Арызона;
***Найбуйнейшы горад у штаце Ніжняя Каліфорнія і самы заходні ва ўсёй Лацінскай Амерыцы.

БЕТОННЫ ЛЕС
Мігранты-ластаўкі
Бароздзяць спахмурнелае неба
між паўзмрокам і нематой,
у кроку, ад глытку,
між засухі.

Кароткія сілуэты
размываюцца ў прасторы –
саюзнікі адыходзяць.
Галасы патанаюць,
дыханне сціскаецца…

Мільёны дзяцей
хаваецца ў бамбасховішчах.
Без сродкаў для існавання
яны знемагаюць ад болю і ран,
прадчуваючы хуткі канец.

Прытомнасць
мяжуе з
рэальнасцю…

Крыкі змаўкаюць,
у стане паўсвядомасці,
пад зондамі, крывёй і кіслародам.
Ці ж удасца крыху адцягнуць
час свайго ператварэння ў попел?

Прагныя галасы патрабуюць
“дэсерту” і ў разумовым недахопе
захлынаюцца ад смеху.
Прывіднасць успамінаў
у вантробах думак.
Судзілішча , што праз блуканне
выводзіць з утопіі.
Я павінен чуць голас нематы,
што утрымлівае мяне
ў гэтым бетонным лесе
пад назвай Алепа*.

_____________________                                                               *Алепа, таксама Халяб (араб. حلب Ḥalab; стар.-грэч. Βέροια, лац. Berœa [6]) – найбуйнейшы горад Сірыі і цэнтр аднайменнай, самай населенай мухафазы краіны. Размешчаны ў нахіі Горы Сімяона, раёна Гара-Сем’ан. З насельніцтвам у 2 301 570 жыхароў (2005 г.) Алепа з’яўляўся і адным з самых буйных гарадоў Леванта. У 2012 годзе падчас Грамадзянскай вайны ў Сірыі горад Алепа стаў арэнай жорсткіх баёў паміж паўстанцамі і тэрарыстычнымі групоўкамі з аднаго боку і ўрадавымі войскамі – з другога. Актыўная фаза баёў распачалася летам 2012 года. 26 ліпеня 2016 года Алепа быў акружаны сірыйскай арміяй. (Крыніца: Вікіпедыя)

Пераклад Марыі КОБЕЦ

BOSQUE DE CONCRETO

Golondrinas migratorias
surcan cielos nublados,
ocluyen opacidades
al ritmo de gotas
en la sequía.

Breves siluetas
delimitan espacios
aliados – divergentes.
Voces desmoronan
denuedos corrugados.

Millones de niños
residen ocultos
en el augurio.
Escasas pertenencias
penden de las heridas,
trazan bordes irreales.

Musitaciones
forman umbrales,
espejismos

enmudecen lamentos
polifónicos táctiles
en el juego del olvido,
entre sondas, sangre y oxígeno.
¿Acaso debo postergar y transfigurarme en cenizas?

Húmedas voces esclarecen
desiertos y omisiones mentales,
anegan sus risas,
recuerdos dormitan
entrañas del pensamiento;
cual juicio que divaga
para alejarse de la utopía,
debo encarar el ruido
con la sordera,
sustentar mi estancia
en este bosque de concreto
al que todos llaman Alepo.

ALICIA MINJAREZ RAMÍREZ
Poetess, translator, singer, university professor, radio and T.V. broadcaster. She was born in Tijuana, Mexico. She is an internationally renowned poetess and author, recipient of numerous awards the latest one being: the EASAL Medal by the European Academy of Sciences and Letters 2018 Paris, France. “Pride of the Globe Award” WNWU, Kazakhstan 2018. “Universal Inspirational Poet Award”, Pentasi B. World, India 2017. Special Mention and a Medal in the International Poetry Prize NOSSIDE Italy 2016 and 2015, recognized by UNESCO. Her poems have been translated into several languages and published in more than 150 International Anthologies and magazines around the world.

FOREST OF CONCRETE
Migratory swallows
furrow cloudy skies,
occlude opacities
at the pace of drops
in drought.

Brief silhouettes
delimited by spaces
allies – divergent,
voices crumble
corrugated breaths.

Millions of children
secretly reside
in the augury.
Scanty belongings
hanging from the wounds,
plan unreal edges.

Whispers
form thresholds,
mirages

cries fall silent
tactile polyphonic
in the game of oblivion,
among probes, blood and oxygen.
Do I procrastinate
and transfigure myself into ashes?

Humid voices clarify
deserts and mental omissions
immerse their laughter,
slumbering memories
bowels of thought;
judgment which rambles
to get away from the utopia,
I must face the noise deafness,
to support my stay
in this forest of concrete
whom everyone calls Aleppo.