“Фотасловы” Яўгена Пясецкага
Там, дзе ў полі балююць вятры,
Выракаючы здраду і цемру,
Ўсталі поруч крыжы, як браты
За любоў, за надзею, за веру.
На крыжы ты або перад ім,
Ці ў зямлі пад крыжом спачываеш —
Ўсё адно: ён у лёсе тваім
Назаўжды і другога не маеш.
Ім па святах званы не чутны,
Ды стаяць непарушнай святыняю,
Бо нябёсы спрадвеку адны,
І зямля пад крыжамі адзіная.
***
Калі завейны час міне,
Ўсміхнуцца першыя пралескі –
І прыгадаеш ты мяне
Ля нашай хвоі на ўзлеску.
Там нам спяваў птушыны хор,
Шумеў, вітаў гурт сосен гонкіх,
Хмяліў галовы нам чабор
І шчасце зычылі рамонкі…
***
Мне дзед казаў: лічы зімой завеі,
Ў вясновы час на ручаі зважай,
Калі ў Вялікдзень луг зазелянее —
Чакай пад восень шчодры ураджай!
Я з часам вызнаў шмат прыкмет шчаслівых
На поспех, на каханне, на сяброў.
Я веру, што рамонак квет цнатлівы
Прадкажа лепш, чым безліч мудрацоў.
Мне птах абвесціць: госці каля хаты!
І я па птушках часам варажу.
А шышка з хвоі упадзе калматай —
За падарунак «дзякуй» адкажу.
Няхай старых прыкмет нячутны голас
Нас покрывам надзеі ахіне…
Я за абраз хаваю першы колас,
Каб не апошнім стаў ён для мяне.
***
Там ветрык кудлаціць альшыну,
У зацені шэпт ручая,
Матуля з букетам язміну…
Ты ўсюды са мной ва ўспамінах,
Маленькая вёска мая.
На картах шукаць цябе марна,
Экспрэсы туды не вязуць.
Той край у былое схаваны —
Ні ветрыку, ні ўрагану
Маленства майго не вярнуць.
Далёкай вясне не забыцца —
Пялёсткі, як снег на траве…
Да скону мне плёс будзе сніцца —
Адтуль, нібы з чыстай крыніцы,
Жыцця майго рэчка плыве.