Навагодняя падборка кніг ад Выдавецкага дома «Звязда»
«Новогодние приключения мышонка Пипа». Эсміра Ісмаілава
Гэта кніга – працяг аповесці “Удивительные приключения мышонка Пипа”, якая вельмі палюбілася дзецям. Піп – надзіва добрая і цямлівыя істота. Вось ужо некалькі месяцаў ён жыве ў вялікім доме ў самым цэнтры зялёнага саду. Мышаня акаляюць любоўю дзяўчынка Вара і яе брат Нікі, а таксама іх нянечка Марфа Пятроўна. Ды і мама з татам з вялікай пяшчотай ставяцца да Піпа і ва ўсім яму давяраюць. Жыццё ідзе сваім парадкам: хтосьці ходзіць на працу, хтосьці гаспадарыць у доме, хтосьці па-ранейшаму сваволіць… Усё ціха, мірна і спакойна. Але нават у добрых сем’ях часам адбываюцца дзіўныя рэчы…
Гэта гісторыя адбылася напярэдадні самай цудоўнай пары – Каляд і Новага года. Пах зімовага свята, яловых лапак і мандарынаў злятае з кожнай старонкі кнігі, пераносячы чытачоў у чароўную краіну ўтульнай зімовай казкі.
«Секундочка». Міхаіл Дзеравянка
“Секундочка” – новая казка Міхаіла Дзеравянкі пра Мішутку і яго сяброў, у якой дзяцей чакаюць не толькі незвычайныя прыгоды, але і развіваючыя заданні.
Аднойчы Мішутка, Тыгра, Чап і Вясёлы Паштальён сабраліся за святочным сталом. Куранты адлічвалі апошнія секунды адыходзячага года: раз, два, тры, чатыры, пяць, шэсць, сем, восем, дзевяць, дзесяць, адзінаццаць, двана… І раптам нешта здарылася: ад Часу адкалолася адна маленькая гарэзлівая паўночная секундачка, якая вельмі не хацела сыходзіць у мінулае. Усе гадзіннікі ў свеце спыніліся, а новы год так і не надышоў. І хоць звераняты хутка пасябравалі са сваёй жыццярадаснай госцяй і навучыліся ў яе сапраўднай весялосці, але ці захочуць яны назаўжды застацца ў старым годзе? Што лепш – больш ніколі не працаваць, не хварэць, не старэць, ды і наогул жыць вечна, альбо мець магчымасць проста бачыць сонца? Што ж выберуць Мішутка і яго сябры? А што б выбралі вы?
«Сказки ёлочных игрушек». Іна Зарэцкая
Шмат чароўных казак могуць распавесці елачныя цацкі. Зазірніце ў іх, прыслухайцеся… Вось гэта цацка – вялікая, серабрыстая – ведае пра тое, адкуль у зімы з’явілася футра доўгае, усё са снегу вытканае. А на гэтай яловай лапцы снегіры з грудкамі пунсовымі прымасціліся, сваю гісторыю падрыхтавалі. Пра тое, як лёталі на поўнач халодную па сняжынкі іскрыстыя, каб жыхары лясныя без свята не засталіся. А вось тут – цацка ў форме шышкі яловай. Ведае яна, з-за чаго звераняты турбаваліся, што Дзед Мароз заблудзіцца і дарогу да іх не знойдзе. Ведае – і нам раскажа.
Вось такія казкі – кранальныя, добрыя, душэўныя – хаваюцца ў елачных цацках і ў гэтай кніжцы.
«Снегавік і вясна». Генадзь Аўласенка
Зімой на ўзлеску вясковыя дзеці вылепілі Снегавіка. Яго нос-морквачка – салодзенькі, смачненькі – прывабіў зайчанят Вушасціка і Таўстуна. А самі зайчаняты вельмі спадабаліся хітрай Лісіцы… З гэтага і пачынаюцца прыгоды герояў у казачным лесе. Па-першае, Снегавік чамусьці прыняў Лісіцу за Спадарыню Вясну. Па-другое, ён вельмі баіцца гэтай самай Вясны, дакладней, баіцца, што яна яго ў ваду ператворыць. Якую ж выгаду можа займець з таго сама Лісіца? Хіба толькі загадае Снегавіку дапамагчы ёй злавіць зайчанятак… Але не хвалюйцеся, усё абавязкова скончыцца добра.
Алена КАРПЕНКА
Чужых дзяцей не бывае
Литературный диалог
Працоўнае месца пісьменніка — стол з камп’ютарам. Менавіта такі вобраз паўстае ва ўяўленні большасці сучасных людзей. Ці ўсе пры гэтым разумеюць, што сюжэт ствараецца не падчас «прабежак» пальцаў па клавіятуры. Ён можа спець гадамі, нават дзесяцігоддзямі, складацца з дробных аскепачкаў жыццёвага досведу, успамінаў дзяцінства, пачуццяў, эмоцый, уражанняў… Часам з усяго гэтага вырастае квяцістае дрэва рамана ці аповесці. Часам кожны сюжэт прарастае асобнай раслінай, і пісьменнік апынаецца ў вялікім «садзе сваіх успамінаў». Як, напрыклад, Таццяна Мушынская. 
Многія з нас так ці іначай далёка ад сваёй малой радзімы, ад таго куточка, дзе ўпершыню ўбачылі сонца, вымавілі першыя словы, зрабілі першыя крокі. Выпраўляючыся ў вялікі свет, нам застаецца толькі настальгічна прыгадваць гады маленства і юнацтва, зрэдку наведвацца да родзічаў, пісаць узнёсла-сумныя вершы. Праўда, з гадамі ўспаміны і вершы становяцца ўсё больш агульнымі, захоўваючы толькі цьмяныя абрысы знаёмых краявідаў. Аднак пра вершы валожынскай паэтэсы Валянціны Гіруць-Русакевіч такога не скажаш: яе прызнанні ў любові родным мясцінам зусім не пафасныя, але шчырыя, пранікнёныя, праўдзівыя… 
Заўсёды, калі бяру ў рукі чыйсці новы зборнік вершаў, абавязкова трапляю ў асаблівы трапяткі стан прадчування захапляльнага падарожжа па ўнутраным свеце аўтара. 
