Гучыць жалобны ціхі звон Пад купалам нябёснай сіні, Як жорсткім ворагам праклён, Як памяць жыхарам Хатыні. Па тых, хто некалі тут жыў Бязмерны боль сціскае грудзі. І плачуць хмурныя дажджы, Што тут жыцця зусім не будзе. Жалобны, сумны, востры звон Разнось далёка, вольны вецер, Хай напамінам будзе ён, Што мір
Чытаць далейКадр 1 Нялёгка пачынаць свой аповед-успамін. Рука пачынае дрыжаць, не ўтрымаць спакойна пальцы на клавіатуры.1987 год.Мне чатырнаццаць. Я вучуся ў сёмым класе.Зранку ў школе навіна – ў суботу едзем на экскурсію ў Хатынь.Гэта другая экскурсійная паездка нашага класа.Першая была ў Вялікі тэатр оперы і балета ў Мінску і музей Вялікай
Чытаць далейНас закрыли в сарае И никак не спастись. Огонь жжёт и пылает. Очень хочется жить! Полыхает деревня, В небо тянется дым. Нет в огне нам спасенья, Мы живые горим. Чёрный дым над деревней Устремляется ввысь, На нас рушатся стены. Обрывается жизнь. Все с деревней сожжённой Поднялись к небесам. Наши муки
Чытаць далей23 лютага споўнілася 80 гадоў таму, як нямецка-фашысцкія акупанты знiшчылi вёску Пераходы i яе жыхароў. Восенню 1942 года ў бai з карнiкамi на лясной дарозе Шышчыцы – Aciпoвiчы, памiж вёскамi Фадзееўка i Жылiн Брод, партызаны знiшчылi калону машын i матацыклаў, звыш 50 фашыстаў. 27 кастрычнiка 1942 года акупанты спалiлi Жылiн
Чытаць далейПа-над спаленай вёскай закружылі буслы, Па-над спаленай вёскай не змаўкаюць званы. У рамонках бялюткіх расцвіла сенажаць, Ля падмуркаў бетонных тры бярозкі стаяць. Тры бярозкі схілілі верхавіны свае: Ім чацвёртай сяброўкі на зямлі не стае. І над спаленай вёскай анямелі буслы… Не званіце, званы! Не званіце, званы! У глыбокім маўчанні ляцяць,
Чытаць далейПамяць Хатыні гучаць будзе вечна Ў сэрцах людзей беларускай зямлі Жорсткай трагедыяй, бесчалавечнай, Сцежкі напоўнены жалю слязьмі. Мірную вёску агнём праглынула, Знішчыла хаты, адрыну з людзьмі. Дзікая зграя, што болю не чула, Карнікаў лютых фашысцкай чумы. Толькі званы па самотнай Хатыні, Скардзяцца з заклікам сэрцам жывых: Не забывайцеся, людзі, гадзіны
Чытаць далейСучасная Хатынь вачыма пісьменніка-фотамастака Уладзіслава Цыдзіка
Чытаць далейНа площади костёр Горит из книг. И ждёт ладья Харона. Безумный слышен ор: Бумагу жадно ест огонь драконий. Здесь лицемерно лгут, Свободу обещая в кущах рая. Но «там, где книги жгут, Там и людей потом в огонь бросают» *. В иллюзиях в плену – О превосходстве нации с гордыней… А
Чытаць далейЗдаецца, учора быў дзень, былі справы, А сёння – сагналі у свіран, нібы для забавы. Чужая гаворка нам, як “гергатанне”… Надзею губляем мы на ратаванне. Старыя і дзеці… Засовы закрыты І полымем жудасным свіран спавіты…. Жанчыны галосяць… Старыя прыселі… А там, у куточку, так жаласна пелі… Крычаць, лемантуюць, грукочуць у
Чытаць далейПажарам разліваецца зара, Ірве тумана саван нетрывалы Ў кутку, дзе вёска Лысая Гара Над рэчкай Басяй у садах стаяла. Гарыць пад сонцам слёзамі расы Мурог лугоў над велічным спакоем. Застылі моўчкі навакол лясы, Нібыта ў вечнай варце над ракою. Па хмызняку дарога, нібы роў, Паўзе ўгару ад броду да крыніцы.
Чытаць далей
