Запісы катэгорыі: Публіцыстыка
Алесь Карлюкевич. Поколение друзей: Туркменские встречи
Назови сегодня кому-либо из литературной молодежи Беларуси эти имена ― с недоумением пожмут плечами. А то, может быть, и вообще широко откроют глаза: зачем, мол, вспоминать никому не известных или совсем забытых поэтов, прозаиков… Тех, кто никаким образом с нашими национальными историей, литературой не сопричастны…
Г.Солонец. Сколько стоит орден деда
Сколько стоит орден деда,
или О том, почему государственные награды продаются у нас оптом и в розницу как обычный товар
…По средам в фойе столичного Дворца культуры и спорта железнодорожников яблоку негде упасть. Вокруг столиков-лотков идет бойкая торговля орденами и медалями, предметами старины, представляющими неподдельный интерес для коллекционеров. Первое, что бросилось в глаза, — ордена Ленина и Октябрьской Революции. Любопытно, сколько стоят сегодня высшие награды СССР?
– Как сторгуемся,— неопределенно отвечает мужчина средних лет. — Но меньше чем за полторы тысячи «баксов» Ленина не отдам. Орден настоящий, с документами, в хорошем состоянии. А если хотите муляж, то берите за 60 тысяч «наших». За «Октябрьскую Революцию» прошу 400 долларов.
З.Прыгодзіч. Постаці. З цэлым народам гутарку весці. Адам Мальдзіс (урывак)
Прызнацца, я нават у пэўнай разгубленасці: як ахарактарызаваць гэтага няўрымслівага, шматграннага, шматаблічнага чалавека? Хто ён, Адам Мальдзіс?
Журналіст? Канечне. Пра гэта нават запісана ва ўніверсітэцкім дыпломе. Дый пачынаў свой працоўны шлях з раённай газеты, у якой чэсна і добрасумленна адслужыў тры гады. Пасля шмат гадоў рэдагаваў штомесячны бюлетэнь «Кантакты і дыялогі», серыйны зборнік «Вяртанне». Цяпер – супрацоўнік вядомага тыднёвіка «Голас Радзімы», аглядальнік газеты «СБ. Беларусь сегодня».
А.Карлюкевіч. Літаратурнае пабрацімства. Беларусь-Туркменістан (урывак)
ШМАТ гадоў, дзесяцігоддзяў і нават ужо стагоддзяў злучаны паміж сабою дзве культуры, дзве літаратуры — беларуская і туркменская. Здавалася б, адлегласць паміж Беларуссю і Туркменістанам немалая — тысячы кіламетраў, мовы настолькі далёкія адна ад адной, што і вузельчыкаў ніякіх агульных няма зусім, але вось цягне лес да гор, азёры — да пустыні, пяску. Цягнуцца адзін да аднаго розныя менталітэты, розныя па рэлігіі людзі цягнуцца адзін да аднаго. І шмат якія факты — яркае таму пацвярджэнне. Узгадаем хаця б некаторыя з іх…
Алесь Карлюкевіч. З клецкай Сіняўкі
Сіняўка – вядомае на Міншчыне паселішча. Вёска ў Клецкім раёне. На скрыжаванні дарог на Клецк, Ганцавічы. Слуцк, Івацэвічы. Вядомасць сваю мае з канца 15 стагоддзя. Знаходзілася ў складзе Клецкага княства. З 1515 года мястэчка, уласнасць каралевы Боны Сфорца. Гістарычнае, адным словам, паселішча.
23 верасня 1883 года ў мястэчку, якое тады з’яўлялася воласцю Слуцкага павета, нарадзіўся Сяргей Іванавіч Сяргель. Можна толькі здагадвацца, якім было дзяцінства хлопчыка. Бацька, Іван Сяргель, працаваў валасным пісарам. Пасада з невялікіх. А калі яшчэ чалавек сумленны, то пры ёй адно толькі і нястачу мець будзеш.
А.Карлюкевіч. Падарожжа ў Паплавы: пісьменнік-натураліст Рыгор Ігнаценка
На Міншчыне, у Бярэзінским раёне, жыве пісьменнік-прыродазнаўца Рыгор Канстанцінавіч Ігнаценка. Першая яго кніга, адрасаваная дзецям, пабачыла свет у 1964 годзе і называлася яна – “Лясныя тынкоўшчыкі”.
Рыгор Ігнаценка… Мне і раней шмат гаварыла гэта прозвішча. Знаёмае са старонак “Вясёлкі”, “Піянера Беларусі” ( цяперашняя “Раніца”)… Ды што там – з “Вясёлкі”… З “Буквара”, які, здаецца, яшчэ нядаўна гартаў разам з дачкою-першакласніцай, знаёмае… Яго, Рыгора Ігнаценкі, кароткія апавяданні пра звяроў і птушак, лірычныя “фатаграфічныя” абразкі, прынесеныя з лесу, прырэчнага лугу, і мяне хвалявалі бы тое дзіця.
Даўно ведаючы, што любімы мной пісьменнік-натураліст жыве ў бярэзінскіх Паплавах, даўно хацеў і сустрэцца з ім. І неяк усё ж выправіўся. У дарозе, скінуўшы за Чэрвенем мінскую стому, узгадваю назвы кніг Рыгора Ігнаценкі: “Лясныя тынкоўшчыкі”, “Урок у лесе”, “Ластаўчына затока”, “Рабчыкі спяваюць”, “На заечых сцежках”, “Дзе матылькі зімуюць”, “Бярозавы шэпт”, “Карабель вясны”, “У зімовым садку”… Прыгожыя цёплыя назвы!..
Міхась КЕНЬКА. МОЙ КНІГАЗБОР
Кнігі былі ў нашай вясковай хаце яшчэ да дня майго нараджэння ў 1947-м годзе. Іначай як бы яно выйшла, што пупавіну мне абразалі не на чым іншым, а на кнізе. Мама казала, што гэта быў спосаб паўплываць на мой лёс: каб жыццё было звязана з чытаннем. Што цікава — так яно і сталася. Але якая кніга упершыню, хай сабе фізічна, судакранулася са мной, я так і не ўведаў. Мабыць, яе ўзялі ў маёй старэйшай сястры Ксені, на той час школьніцы. У мамы быў толькі малітоўнік, у таты — дапаможнікі, звязаныя з чыгуначнай справай — «Руководство бригадира пути», «Семафоры», «Путеукладочные машины».
Чытаць я навучыўся рана, яшчэ да школы. Першая прачытаная кніжка — казка «Лёгкі хлеб». Гэтае выданне я расшукаў пазней і паставіў на паліцу на ганаровае месца. Але ў дзяцінстве сваіх кніжак у мяне пэўны час не было: застаўшыся адна з двума дзецьмі (пасля смерці таты) мама ашчаджала грошы. Карыстаўся напачатку кніжкамі сястры. Яны стаялі на этажэрцы з чатырма палічкамі. З гэтай этажэркі і пачаўся мой кнігазбор. На ёй часта стаялі кнігі, узятыя са школьнай бібліятэкі, самыя любімыя я доўга трымаў, не хацелася здаваць. Сярод іх была аповесць Міхася Лынькова «Міколка-паравоз», яна была надзвычай блізкай мне як сыну чыгуначніка.