Запісы катэгорыі: Проза
С. Климкович. Раскладушка
Старая раскладушка окончательно погибла под телом очередной бабушкиной подруги, оставшейся ночевать. Рано утром раскладушка скрипнула жалобно, крякнула, треснула, и тетя Валя, охнув испуганно, оказалась на полу. Ромка сразу все понял. Раскладушке конец. Как же он терпеть не мог эту тетю Валю, которая вечно торчала у них на кухне, болтая с самого своего прихода и до ночи.
Когда Ромка вышел в коридор, бабушка помогала своей подруге выбраться из простыней, одеял и подушек. Обе хихикали. Ромке было не до смеха.
В.Гіруць-Русакевіч. На нітцы часу (урывак)
І лавілі, і вудзілі
Мне гадоў пяць ці шэсць. Тата пайшоў лавіць рыбу да “камянёў” (там, казалі, калісьці быў мост, ад якога засталіся ў вадзе толькі слупкі ды вялікія камяні). Так, менавіта лавіць, а не вудзіць. Засоўваючы руку пад камень, тата раз-пораз выкідваў на бераг ладных плотак. Цэлае вядро добрай рыбы прынёс дадому!..
Алена Стэльмах. Страта
Апавяданне
Прысвячаю зямлячцы — Леанідзе Сцяпанаўне Шышкавец, якая нарадзілася 22 чэрвеня 1941 года.
Лёльцы як хто кол у галаву ўбіў — так завалодала ёю безвыходная думка пра згубу. Сцішыцца, вочы заплюшчыць: «Ну ўсё, спаць буду», — у каторы раз адно і тое ж паўтарае. А не, сон, як збеглы свавольнік, недзе далека гойсае, і ніяк яна яму не дасць рады…
Ажыў успамін пра бацькаў занятак, як той спрытна часаў вострай сякерай тонкія бярвенні. З-пад бліскучага ляза выслізвалі доўгія пасмы свежай бура-карычневай каравіны. Акораныя жэрдкі ўжо мала чым нагадвалі дрэва. Але, здавалася, яно яшчэ дыхала і ў такім непрывабным выглядзе саромелася сваёй аголенасці. Ацярэбленыя жэрдкі Сцёпка адкладаў у бок. Браўся за больш тоўстыя — слупкі. Іх ён яшчэ і завострываў, як алоўкі, старанна абмазваў салідолам, абгортваў чорным, як смоль, толем. Каб надзейней іх вострыя пікі ўвайшлі ў зямлю, пастукваў зверху абушком…
Галіна ВАСІЛЕЎСКАЯ. І адзін у полі воін
1
Верасень у той год выдаўся цёплы, сонечны. Дажджы за ўвесь месяц ішлі ўсяго разы два і таксама па-летняму цёплыя. Грыбныя дажджы. Адпачываць у такое надвор’е было прыемна. У памяшканні не сядзелася, і ля галоўнага корпуса санаторыя перад абедам сабраліся амаль усе, каму ў гэты месяц пашчасціла прыехаць сюды.
Пажылыя ўладкаваліся на лавачках, у кожнага ўжо было сваё любімае месца. А моладзь перакідвала мячык, гуляла ў валейбол.
Пад’ехала легкавая машына з маскоўскімі нумарамі. Вадзіцель — мужчына сярэдніх гадоў, па ўзросце мой сын, пачаў насіць рэчы ў памяшканне, а жанчына стаяла ля машыны. Была яна намнога маладзейшая за мужчыну, і я падумала, што ўзрост яе падыходзіць якраз да ўзросту маёй унучкі, недзе каля трыццаці.
Т.МУШЫНСКАЯ. ГІСТОРЫЯ АДНАГО «ДОКТАРА», АБО Ў ТЭАТРАЛЬНЫХ ЛАБІРЫНТАХ (урывак)
Дакументальная аповесць у дзённікавых запісах і адступленнях
2015 год
3 кастрычніка, субота
На душы пагана і моташна. Дакладней, там пануюць прыгнечанасць, нервовае трымценне і банальны страх. Той, перад якім бяссільныя здаровы сэнс і розум (бо розум — свядомасць, а страх — падсвядомасць, таму яна мацней). Да страху дадаецца чаканне нечага цьмянага, жудасна-непапраўнага, што няўмольна рухаецца на цябе і называецца маральнай катастрофай. Грамадзянскай ганьбай, публічным пакараннем. Аўтадафэ! Ніяк не менш. Бо як іначай можна назваць правал?!
Надзея заўжды падобная на легкакрылага матылька. Вядома, матылёк недзе існуе. Мігціць-трымціць сваімі пяшчотнымі, празрыста-белымі крылцамі. Але, відаць, цяпер ён лётае далёка ад нас. Схаваўся ад дажджлівага надвор’я, чакае сонечных промняў.
