Запісы катэгорыі: Проза
Иван Сабило. КОРИФЕЙ И БУЛЬДОЗЕР
Вовка Недогонов и Колька Мерзляков ещё со школы друзья. Один работает на экскаваторе-бульдозере, другой – маляром-штукатуром на стройке. У Вовки жена Шура – продавщица в обувном магазине. И двое сыновей пяти и шести лет, детсадовцы. Шура, у которой девичья фамилия Мухина, взяла фамилию мужа. У Кольки жена Катя – школьный секретарь. И второклассница дочка восьми лет, уже третий год занимается художественной гимнастикой. Катина девичья фамилия Королёва, и она ни за что не захотела стать Мерзляковой. «Ты в себе? – сказала она. – Чтобы и дети наши были Мерзяковы?!» Она специально убрала из Колькиной фамилии одну букву. Кольке это не понравилось. Но он любил Катю и согласился. А Вовка осудил его за такую вольность жены. И сказал, что теперь не он будет командиром в семье, а Катька. «Пускай командует, – сказал Колька, – я ей доверяю».
Славомир Даргель. Башня
На территории центральной усадьбы сельскохозяйственного предприятия находилась старая кирпичная водонапорная башня. Она была построена в двадцатых годах прошлого столетия. Имела солидные размеры – высотой десять метров и в диаметре шесть.
Изготовлена она была из красного кирпича. Верх накрыт конусообразно железом. Вверху и в средине башня была окольцована в два ряда металлическими шинами. Шины шириной не более 10 сантиметров. Концы шин выгнуты под прямым углом и скреплены болтами. Это сделано было для того, что бы башня от внутреннего напора воды не разошлась по швам.
Алесь Аляшкевіч. Аўчарка
Дзяцей у вёсцы хапіліся пад поўдзень, калі маладая маці-даярка вярнулася дамоў з калгаснай фермы. Быў сонечны вераснёўскі дзень, цёплы і бязветраны. І бабуля выпусціла немаўлят — чатырохгадовага белабрысага хлопчыка і ягоную малодшую вірлавокую сястрычку — на двор крыху прагуляцца. Маці агледзела вуліцу і суседнія двары, у непакоі прайшлася па вёсцы, зазірнула ў краму і мясцовы клуб, але дзяцей нідзе не было, больш за тое, ніхто з вяскоўцаў нават не сустракаў іх на вуліцы. Хата даяркі стаяла пры канцы вёскі, адразу за нешырокім агародам пачынаўся густы бор, які цягнуўся на некалькі дзясяткаў міль. І сэрца маці пасля безвыніковых пошукаў нервова забілася ў прадчуванні нядобрага.
Таццяна Цвірка. Радаўніцкія свечкі
Аўтобус крута павярнуў метраў за трыццаць ад магазіна і спыніўся. Задаволена прасіпеў, расчыняючы дзверы, выпусціў апошніх пасажыраў на канцавым прыпынку. Нягуста іх было: мужчына інтэлігентнага выгляду ў чорным плашчы з капелюшом на галаве, што саскочыў з прыступкі і адразу пашыбаваў у магазін, ды маладая жанчына з дачушкай-школьніцай. Яны выйшлі, агледзеліся, накіраваліся паўз агароды, па полі, у бок мясцовых могілак.
Генадзь Аўласенка. Хто ловіцца на чаравік?
Казачная гісторыя для дарослых
Як гэта сумна, калі рыба не клюе!
І хоць часта кажуць, што галоўнае на рыбалцы не ўлоў, а так званае яднанне з прыродай… ды маняць яны, тыя, хто так кажа! Якое тут «яднанне», калі паплавок нават не варухнуўся ані разу?! А тут яшчэ гэты тып у акулярах, што стаіць за спінай і, здаецца, вачэй з паплаўка не зводзіць! Можа, таму і кляваць перастала, дакладней, і не пачынала нават?
